1858 r. w Londynie brytyjska księżniczka Wiktoria Koburg poślubiła przyszłego cesarza Niemiec Fryderyka III Hohenzollerna. Po tej uroczystości Marsz Weselny Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego zaczął rozbrzmiewać podczas ślubów na całym świecie.

Pierwsze udokumentowane wykonanie Marszu podczas ślubu odbyło się już 2 czerwca 1847 roku. Towarzyszyło ceremonii Dorothy Carew i Toma Daniela w anglikańskim kościele św. Piotra w Tiverton. Jednak popularność wśród nowożeńców zyskał dopiero po ślubie księżnej Wiktorii, najstarszej córki królowej Wiktorii z księciem Fryderykiem Hohenzollernem, który później został cesarzem Niemiec. Para pobrała się w anglikańskiej kaplicy królewskiej St. James’s Palace w Londynie. Jak na ówczesnych celebytów przystało, uroczystość wzbudziła ogromne zainteresowanie. Podobno muzykę wybrała księżniczka. Wkrótce „moda” na marsz opanowała cały świat i rozbrzmiewa on na ślubach do dzisiaj. Co ciekawe, marsz nie może być wykonany podczas nabożeństwa, bo nie jest to utwór religijny. Dlatego też zazwyczaj towarzyszy nowożeńcom wychodzącym z kaplicy.

Marsz Weselny został skomponowany w 1842 roku do sztuki Sen nocy letniej Williama Szekspira. Można go oczywiście usłyszeć także w najlepszej ekranizacji tej popularnej sztuki.

Film: Sen nocy letniej (A Midsummer Night’s Dream), reż. Michael Hoffman (1999)

William Szekspir to prawdopodobnie najczęściej ekranizowany pisarz. Jego sztuki sfilmowano kilkaset razy, z różnym skutkiem. Tylko Sen nocy letniej filmowcy brali na warsztat kilkanaście razy. I chociaż rewelacyjne sztuki teatralne nie zawsze dobrze wypadają w filmie, ekranizacja z 1999 roku należy do udanych. Dzięki kostiumom, charakteryzacji i efektom specjalnym świat magii i baśni stworzony przez wybitnego dramatopisarza naprawdę ożywa w tym filmie. No i mamy niepowtarzalną okazję usłyszeć język Szekspira z ust całej plejady gwiazd kina.