1935 r. W Japonii zmarł Hachikō sławny pies rasy akita, bohater niezwykłej, wzruszającej historii.

[UWAGA SPOILER] Hachikō należał do Hidesaburō Ueno, wykładowcy na Uniwersytecie Tokijskim. Pies codziennie rano towarzyszył swojemu panu udającemu się do pracy i odprowadzał go do stacji metra Shibuya. Po popołudniu wierny czworonóg wychodził po profesora, by wrócić z nm do domu. Pewnego dnia Ueno wyszedł do pracy i wsiadł do metra, jak zwykle, ale … już nigdy nie wrócił. 21 maja 1925 roku zmarł na uczelni podczas wykładu – dostał wylewu. Jego wierny towarzysz przez następne 10 lat, aż do swojej śmierci, codziennie przychodził o tej samej porze na stację metra, wierząc, że jego pan w końcu wróci.

Hachikō zainteresował się jeden z byłych studentów profesora i tak pies niezbyt popularnej wówczas rasy akita stał się sławny. Pisały o nim media nie tylko w Kraju Kwitnącej Wiśni, lecz także na świecie. Japończycy pokochali pieska, każdy chciał mieć czworonoga tej rasy, powstały książki i pomniki Hachikō. Stał się symbolem wierności i lojalności, bohaterem narodowym, który w Japonii ma swoje święto.

W 1987 roku historia doczekała się pierwszej ekranizacji. Powstał film Hachikō monogatari w reżyserii Seijirô Kôyama. W 2009 roku na ekrany kin wszedł amerykański remake z Richardem Gerem w roli profesora.

Film: Mój przyjaciel Hachico (Hachi: A Dog’s Tale), reż. Lasse Hallström (2009) – amerykański remake japońskiego filmu opowiadający o wyjątkowej przyjaźni Hachikō i jego pana. Kino familijne w najlepszym wydaniu.

Film opowiada prawdziwą historię tyle, że akcja przenosi się z Japonii do USA. To piękna, słodka (ale nie przesłodzona) opowieść o miłości psa i człowieka, klasyczny wyciskacz łez, kino familijne opowiadane z niezwykłym ciepłem, ale nie popadające przy tym w kicz. Świetną muzykę do filmu skomponował Jan Kaczmarek, a nagrała ją Polska Orkiestra Radiowa.